Halina Kunicka - Złoty Pierścionek

Piosnkę „Złoty Pierścionek” śpiewały Rena Rolska (podczas konkursu Sopot Festival 1961), Hanna Rek, Irena Santor i wiele innych. Dziś ten utwór zobaczcie w wykonaniu Haliny Kunickiej.

Halina Kunicka urodziła się 18 lutego 1938 roku we Lwowie. Była żoną nieżyjącego już dziennikarza i konferansjera Lucjana Kydryńskiego. Śpiewa różnorodny repertuar a wśród tych piosenek znajdują się takie przeboje jak: „Lato, lato, lato czeka”, „Niech no tylko zakwitną jabłonie”, „Orkiestry dęte”, „To były piękne dni”.

Halina Kunicka - Złoty Pierścionek

słowa: Roman Sadowski

muzyka: Jerzy Wasowski

Chodził kiedyś kataryniarz

Nosił na plecach słowików chór

I papugę ze złotym dziobem

I pierścionków sznur

Nad Warszawską, starą Wisłą

Za jeden grosik, za dwa lub trzy

Modry Dunaj w takt walca płynął

I papuga ciągnęła mi

Złoty pierścionek, złoty pierścionek na szczęście

Z niebieskim oczkiem, z błękitnym niebem na szczęście

Złoty pierścionek kataryniarza jedyny

Na moje szczęście, na szczęście każdej dziewczyny

Dzisiaj tamten kataryniarz

Nosi na plecach już skrzynię lat

I we włosach pierścionki srebrne

Które zwija wiatr

Odleciała już papuga

I mój pierścionek dawno znikł

Więc powiedzcie, gdzie mam go szukać

Kto go jeszcze odnajdzie mi

Złoty pierścionek, złoty pierścionek na szczęście

Z niebieskim oczkiem, z błękitnym niebem na szczęście

Złoty taki miedziany, dziecinny

Za ten pierścionek oddałabym dziś sto innych

Irena Santor oraz Zbigniew Wodecki - Walc Embarras

Momentem przełomowym w karierze artystycznej Ireny Santor, okazał się rok 1961. W tym to roku została zaproszona do udziału w Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie. Tam zdobyła I nagrodę za interpretację, Grand Prix za utwór „Walc Embarras”.

Na poniższym teledysku Irena Santor wykonuje tą piosnkę w duecie ze Zbigniewem Wodeckim. Teledysk ten stworzono na podstawie fragmentu z programu telewizyjnego pt.: "Jej Portret" z 1980 roku.

Irena Santor oraz Zbigniew Wodecki - Walc Embarras
kompozytor: Jerzy Wasowski
autor słów: Jeremi Przybora

Serce tak mi zabiło
Zakołysał się bal
Nie wiem czy to jest miłość
Czy to tylko ten walc

Czy mną serca olśnienie
Owładnęło i trwa

Czy to tylko mnie objął
Ramieniem ten walc
Piękny walc Embarras…

Czy to walca czar
Czy to walca czy serca dar

Kto w mej mocy mnie ma
Ty czy walc?
Ty czy walc Embarras…

A gdy się skończy bal
Kogo będzie mi więcej żal

Za kim więcej jutro zatęsknię
Za tobą czy walcem Emabarras
Oh quel embarras!

Echo balu przebrzmiało
Skrzypiec sopran i alt

Tylko jeszcze zostało
Serce wśród pustych sal
I leciutko na palcach
Przy orkiestrze jak mgła
Z tobą tańczę i tańczę wciąż walca
I to właśnie jest Embarras

Bo to walca czar
Sercu przyniósł podwójny dar
Amor skrzydła ma dwa
Jedno ty drugie walc Embarras

A gdy się skończył bal
Obu jest mi tak samo żal
Tęsknię odtąd jedną tęsknotą
Za tobą i walcem Embarras
Oh quel Embarras!

Wiesław Gołas - W Polskę idziemy (Kabaret Dudek)

„W Polskę idziemy” to satyra na pijaństwo napisana przez Wojciech Młynarski w czasie jego współpracy z kabaretem „Dudek”. Piosenkę tą wykonywał Wiesław Gołas, wspaniały polski aktor teatralny i filmowy, twórca doskonałych kreacji komediowych, współtwórca kabaretu "Koń", członek kabaretu "Dudek".

Utwór „W Polskę idziemy” w wykonaniu Wiesława Gołasa otrzymał nagrodę Komitetu ds. Radia i Telewizji (KRiTV) podczas IX KFPP w Opolu w 1971 roku

Wiesław Gołas - W Polskę idziemy

kompozytor: Jerzy Wasowski

autor słów: Wojciech Młynarski

W tygodniu to jesteśmy cisi jak ta ćma,

W tygodniu to nam wszystko wisi aż do dna.

A jak się człowiek przejmie rolą, sam pan wisz,

To zaraz plecy go rozbolą albo krzyż.

W tygodniu to jesteśmy szarzy jak ten dym,

W tygodniu nic się nie przydarzy, bo i z kim?

I życie jak koszula ciasna - pije nas,

Aż poczujemy mus i raz na jakiś czas

W Polskę idziemy, drodzy panowie,

W Polskę idziemy,

Nim pierwsza seta zaszumi w głowie

Drugą pijemy.

Do dna, jak leci,

Za fart, za dzieci,

Za zdrowie żony.

Było, nie było...

W to głupie ryło,

W ten dziób spragniony.

Świat jak nam wisiał, tak teraz nie jest nam wszystko jedno,

Śledziem się przeje, kumpel się śmieje, dziewczyny bledną,

Świerzbią nas dłonie i oko płonie, lśni jak pochodnia

Aż w nowy tydzień świt nas wygoni, no, a w tygodniu...

W tygodniu, bracie, wolno goisz kaca fest,

Bo czy się leży, czy się stoi, jakoś jest.

W tygodniu kleją ci się oczy, boli krzyż,

A wyżej nerek nie podskoczy, sam pan wisz...

W tygodniu żony barchanowe chrapią w noc,

A ty otulasz ciężką głowę ciasno w koc,

I rano gapisz się na ludzi okiem złym,

I nagle coś się w tobie budzi i jak w dym.

W Polskę idziemy, drodzy panowie,

W Polskę idziemy,

Nim pierwsza seta zaszumi w głowie

Do ludzi lgniemy.

Słuchaj, rodaku,

Cicho! Cicho!

Czerwone maki, serce, ojczyzna,

Trzaska koszula, tu szwabska kula,

Tu, popatrz, blizna.

Potem wyśnimy sen kolorowy, sen malowany,

Z twarzą wtuloną w kotlet schabowy, panierowany,

My, pełni wiary, choć łeb nam ciąży, ciąży jak ołów,

Że żadna siła nas nie pogrąży... orłów, sokołów!

A potem znów się przystopuje i znów gaz,

I społeczeństwo nas szanuje, lubią nas.

Uśmiecha do nas się najmilej ten i ów,

Tak rośnie, rośnie nasz przywilej świętych krów.

Niejeden to się nami wzrusza, słów mu brak,

Rubaszny czerep, ale dusza, znany fakt,

Nas też coś wtedy w dołku ściska, wilgnie wzrok,

Bracia rodacy, dajcie pyska, równać krok.

Lewa!

W Polskę idziemy,

W Polskę idziemy, bracia rodacy!

Tu się, psia nędza, nikt nie oszczędza,

Odpoczniesz w pracy.

W pracy jest mikro, mikro i przykro,

Tu goudą spływa,

Cham lub bohater,

Polska sobotnia alternatywa.

Gdy dzień się zbudzi i skacowani wstaną tytani

I znowu w Polskę, bracia kochani, nikt nas nie zgani.

Nikt złego słowa, Łomża czy Nakło,

Nam nie bałaknie

Jakby nam kiedyś tego zabrakło,

Nie... nie zabraknie...